แสงแวววาวของหิ่งห้อยในความมืด..

อดีตกาลวันนั้น..
ฉันเหม่อมองม่านเมฆที่ปกคลุม

ยอดขุนเขาแถวเมืองเชียงแสนก่อนจากลา

เงาหม่นปกคลุมแผ่นคลื่นขอบฟ้าซบหน้าลงซุกข้างแก้มผืนน้ำ

ความเหงาได้แทรกซึมลงที่ซอกหัวใจ...

ดุจดั่งชีวิตที่ซบลงกับตัก..

ความมืดมนแห่งกองทุกข์ที่หม่นหมองทะลักท้นท่วมใจ

เมื่อจากไกลเธอ...

ยามดึกสงัดเงียบและวังเวงเดินทางเปลี่ยวอยู่เดียวดาย..  

ผิวกายหนาวเย็นแต่ต้องเดินไปเพื่อจุดหมายให้ฝูงชนเป็นสุข

แสงแวววาวของหิ่งห้อยในความมืด

เหมือนดวงตาอันคมวาวแจ่มใสที่เคยจ้องมอง

ยามดึกสงัดจะเหมือนกันมั๊ยนะ?...