ในวังวนของชีวิตคนเรามักหนีความจำเจไปไม่พ้น
เลยเกิดความเบื่อความเซ็งเป็ดความไม่พอใจอะไรง่าย ๆ
ตามที่จึงคนขี้เบื่อนี่ไม่ใช่คนบ้าโรคจิต ไม่ถึงกับเป็นคนบ้าไม่พอรักษา
แต่ความเบื่อหน่ายก็เป็นตัวการก่อให้เกิดความท้อแท้สิ้นหวังได้
ความเบื่อหน่ายทำให้เกิดการซึมซบเซาไร้ความมีชีวิตชีวาอยู่แบบซังกะตายไปวันๆ
สิ่งดีก็มองเห็นเป็นสิ่งเลว เพลงที่แสนจะไพเราะก็กลายเป็นเสียงกวนประสาทไป...
วันใดคุณล้มลงไปโปรดถือดินกำมือขึ้นมาอย่าลุกขึ้นมาเปล่าอย่างน้อยได้บริหารกำมือให้แข็งแรงมีพลัง..สิ่งติดมือมาอาจมีค่ากว่าเพชรทองกองอยู่ บนตู้โชว์ของคนอื่น...
ดอกไม้จะยังงดงามก็เมื่อยังอยู่บนกิ่งก้านบนต้นของมัน วันใดถูกเด็ดดอมดมย่อมลดคุณค่าลงมาและแห้งเหี่ยวจนไร้คนเหลียวแลถูกทิ้งไป...
คนเราควรมีชีวิตอยู่อย่างไม่เบื่อและไม่เซ็งเป็ดจงมองหาแต่ที่ดี ๆ เมื่อไม่มีสิ่งที่ตนชอบก็ต้องชอบในสิ่งที่ตนมี...ล้มลงทุกครั้งลุกขึ้นมาทุกครั้ง...ล้มไปข้างหน้ายังดีกว่ายืนเต๊ะท่าอยู่กับที่...
สิ่งสะกิดใจคือ...จงอย่าปล่อยชีวิตไปตามยถากรรมหรือใครจูงจมูกไปทางไหนก็ไป...เพราะคนเรามีอิสระในการตัดสินใจเลือกทางชีวิตของเราเอง...เมื่อเราเลือกแล้วจะผิดหรือถูกเราต้องรับผิดและชอบผลที่ตามมา...
คนไม่ยอมตัดสินใจเลือกทางชีวิตตนคือคนลังเลที่น่าสงสารและจะฝังตนลง ในหุบเหวแห่งความเบื่อความเซ็งอยู่อย่างนั้นตราบนานเท่านาน...
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น